حالم از این "حد وسط" بهم می خوره. از این در بین بودن. از آرامش مصنوعی فاصله از  هیچ بودن و گول زدن و گفتن این که تو چنین شرایطی بهتر از این امکانش نبود. از این امنیت توخالی. بچه هم ندارم یادش بدم چیزی رو نصفه نیمه دونستن فرقی با ب کل ندونستنش نداره واسه همین دارم می نویسم ک آویزه گوش خودم شه.