خودم میرم و میام و پست قبل رو می خونم. جادوی کلمات پسری ب نام بهروز پهلوانی همون بار اول ک متنی ازش خوندم منو درگیرش کرد. دوباره و دوباره ک می خونم متن هاش رو در حقیقت خودش رو می بینم. تسلطش به زبان و موسیقی و تسلط ش به "شعور و فهمیدن" چنین ظرافتی تو تشریح یه آهنگ رو توجیه می کنه.

ب مرور تمام متن هایی رو ک برای اون دختر نوشتی اینجا می گذارم تا ببینم عشق چه ها ک نمی کنه. کاش اون دختر خونده باشدشون همونقدر که ماها بارها خوندیمشون..