تمام صبح منم و آنفرگاتن..رفتن تو دل جنگل و جو ستریانی گوش دادن ب نظر ایده ی خوبی نمیاد. وقتی تو ارتفاعاتِ دیلمانی Uaral  می طلبه، یکی از همون آهنگایی ک هربار پلِی میشه نمی تونم اووووف نگم! بندی ک هیچ اثری از خودشون نگذاشتن، هیچ عکسی ازشون نیست، ناشناخته مثل حسی که تک تکِ ترک هاشون منتقل می کنن.. دردِ درونی و دردِ کشور رنج دیده ی خودشون شیلی..


Uaral


The writing n the cry